Pomóżmy Patrykowi! Ostatnia nadzieja to CAR-T Cell

Mam na imię Patryk, zachorowałem zaraz po 18. urodzinach. Przyszła dorosłość, a z nią śmiertelna choroba.

Na początku bolały stawy, kolana, plecy. Gdy nie pomagali ortopedzi, lekarz rodzinny zapisał antybiotyk. Na nic, było coraz gorzej. Pierwsze badania krwi zaniepokoiły lekarzy, powtarzali je kilka razy. Położyli mnie do szpitala, potem przyszła mama i powiedziała te straszne słowa… Wiedziałem już, że mam raka, że jestem śmiertelnie chory…

Szok, niedowierzanie - takie uczucia przychodzą najpierw. A potem zwątpienie - nie chciałem walczyć, nie chciałem tego wszystkiego, całego cierpienia, które wiąże się z walką z rakiem. Chciałem wyprzeć chorobę, po prostu się poddać. Ale nie pozwolili mi na to. Moja kochana narzeczona Natalka powiedziała, że nie wolno mi, że muszę walczyć, bo żyję nie tylko dla siebie. Musiałem żyć - dla moich bliskich! Rozpoczęła się walka…

Zaczęła się w listopadzie 2016 roku, niedługo miną 3 lata ciężkiej, wyniszczającej walki. Chemia, przeszczepy szpiku, nierefundowane leczenie, które mogłem przejść dzięki Wam! Gdy przyszła wiadomość o remisji, byłem najszczęśliwszy na świecie. Potem przyszła wznowa, a z nią rozpacz i strach. Wszystko od nowa… Gdy okazywało się, że jest lepiej, kiedy znów odzyskiwałem nadzieję, w sierpniu tego roku przyszła dramatyczna informacja o kolejnej wznowie. Choroba postępuje bardzo szybko… Niedawno rozmawiałem z lekarzem o tym, co dalej. Nie mam wielu możliwości… Niezwykle droga terapia w Niemczech to właściwie jedyna droga. Muszę nią iść. Tylko wtedy mam szansę nadal żyć!

Już tak wiele razy myślałem, że to koniec, że nie mam więcej siły. Z każdą kolejną dramatyczną informacją czułem nieopisany ból, ale inny niż ten, który zadawał mi rak. To był ból duszy, która traci nadzieję...

Nie wiem, jak dałem radę wytrwać aż do tego momentu. A teraz znowu wracam do szpitala, do moich żył znowu płynie chemia… Ile litrów już przepłynęło przez mój organizm? Jak wiele zniszczyło? Tego nie da się opisać. Najgorsze jednak, że rak ciągle wraca. Jest coraz silniejszy, a ja coraz słabszy… Została mi ostatnia nadzieja, tym razem już za granicą. Nie chcę umierać, nie chcę zostawiać rodziców, Natalki, bliskich i przyjaciół… Proszę, choć wiem, że proszę o wiele - pomóż mi walczyć o życie!

Patryk Brzykcy z Wągrowca choruje na ostrą białaczkę limfoblastyczna oporną na leczenie. Jedyną jego nadzieją jest immunoterapia CAR-T Cell. Zbiórka na lek trwa do 4 listopada.