Zapach płyt i książek

Uważam siebie za człowieka uczynnego, pomocnego, skorego do poświęceń. Bez problemu potrafię też dzielić się z innymi. W tym ostatnim przypadku jest jednak wyjątek: to książki i płyty. Generalnie nie dzielę się, nie pożyczam - taką mam zasadę i koniec.

Jest jednakowoż człowiek, z którym czasami wymienialiśmy się książkami. Niedawno wpadłem do niego i skonsternowany zauważyłem, że dotąd zapełnione książkowe regały teraz zajmują świeczki, wazoniki, figurki i mnóstwo innych dupereli. Zapytałem: gdzie, do jasnej cholery, podziałeś książki? Odparł, że wszystkie… wyrzucił.

- Nie mogłeś komuś ich oddać? - usiłowałem tę decyzję znajomego jakoś sobie wytłumaczyć. On na to, że kupił ustrojstwo o nazwie Kindle, czyli czytnik e-booków, więc po jakiego diabła stosy "makulatury" mają mu zbierać kurz? Teraz - chwalił się - na jednym urządzeniu może mieć wszystko, czego chce: od Metalliki to Chopina, od Sienkiewicza po Bukowskiego.

Wyszedłem od niego z przykrym ukłuciem w sercu, bo to, co zrobił, to dla mnie to samo, jakby ze swego domu pozbyć się kogoś bliskiego.

Parę dni później zmieniałem mieszkanie i gdy przyszło do pakowania książek i płyt przypomniałem sobie słowa mojego kolegi. Zamiast targać do bagażówki 20 toreb po 30 kilogramów każda, wsunąłbym całą swoją książkową i płytową biblioteczkę do kieszeni spodni i miał problem z głowy. Jednak kiedy później ustawiłem książki i winyle na regałach, kiedy z czułością musnąłem ich grzbiety, spłynął na mnie błogi spokój… Jakbym zasiadł w bujanym fotelu mojej babci!

Bo choć jestem człowiekiem, który patrzy w przyszłość, to w tym przypadku pozostanę tradycjonalistą. Uwielbiam czytać notki na rewersie okładki nowo kupionego albumu, kocham czytać książki, uwielbiam ich zapach.

Więc wszystko wokół niech się zmienia, lecz to niech pozostanie po staremu!