Kilka dni przed końcem roku Gabrysia napisała do mnie: - Jedziesz z nami do Warszawy. Na marsz KOD.
- Czemu nie - pomyślałam i dzień przed sylwestrem wsiedliśmy w pociąg do Poznania, skąd miał nas zabrać autokar.

Przyszliśmy na dworzec letni jako pierwsi, ale zaraz dołączyli do nas kolejni sympatycy KOD, a właściwie grupy "Dogadajmy się". Przybiegła nawet pani, która mimo deklaracji nie mogła pojechać; zamiast niej wzięliśmy przepyszny keks, przygotowany specjalnie na tę okazję.

Droga
Autostrady to błogosławieństwo. Jechaliśmy jak po sznurku, zatrzymując się na moment przy bramkach i na dłuższy moment na siusiu. Grupa zna się od dłuższego czasu, ale nie miałam żadnego problemu z zaaklimatyzowaniem się wśród tych ludzi. Co ciekawe, mimo dużych rozbieżności wiekowych wszyscy mówili sobie po imieniu. Tylko Kleks grzecznie milczał, całą drogę ufnie siedząc przy swoim panu.

Podróż wesolutka, ludzie przesympatyczni. Nienauczona jeszcze(!) zwyczajów na takich protestach zabrałam ze sobą tylko butelkę coli. Pozostali mieli fury kanapek i słodyczy. Nie jest to zresztą jedyny wątek kulinarny podczas tej wyprawy, ale o tym potem.

Warszawa
Stolica bardzo zmieniła się od kiedy byłam tam ostatni raz. Nie powiem, że na lepsze. Miasto zatłoczone do granic możliwości, mrowie ludzi zdawać by się mogło pogrążonych w poświątecznym, a przedsylwestrowym chaosie, wysokościowce, knajpy najróżniejszej maści i wielkomiejski ruch, którego strasznie nie lubię. Cieszyłam się, że jestem w bezpiecznym autokarze, a nie na ulicy w tłumie. Dopiero wieczorem, kiedy wracaliśmy objawił się na chwilę urok stolicy. Nie mam jednak złudzeń, że przyczyniły się do tego ozdoby świąteczne, miliony różnokolorowych świecidełek.

Zwierzęta
Kleks to weteran marszów przeciwko temu, co się dzieje w Polsce. Wie, że kiedy pan zakłada mu biało-czerwoną flagę to ma się zachowywać z pełną godnością.

Podobnie zresztą jak dwa inne czworonogi, które spotkaliśmy na Wiejskiej, a które zostały obfotografowane przez wszystkich. Zwłaszcza jeden z nich, który uwielbiał pozować z pluszową kaczką. I widać, że psi celebryci znakomicie czują się w swoich rolach. Gorzej ma się pluszowa kaczka, która - jak było widać - dużo już przeżyła.
 
Ulica Wiejska
W Sejmie byłam kilkanaście razy. Nigdy nie było problemu z tym, żeby wejść do tego najbardziej politycznego budynku w Polsce. Pamiętam jeszcze czasy, kiedy był chyba tylko zwykły szlaban, odgradzający Parlament od reszty Polski. Teraz są to regularne zasieki, a właściwie wysuwające się z ziemi szykany. Mysz się nie przeciśnie. A dziennikarz bez stałej przepustki zwłaszcza.

Po drugiej stronie Wiejskiej na skwerku stoi namiot Obywateli RP, dwie dmuchawy na ropę, koksownik i riksza, obok ustrojonej choinki. Nieopodal "nagrobki" pod ogólnym hasłem R.I.P. i napisami: Wolność internetu, Sprawiedliwość, Swobodny obrót ziemią, Wolność, Telefoniczna karty pre-paid i jeszcze innymi.

Ludzie
- Jak dobrze, że przyjechaliście. Witaj Wielkopolsko! - to były pierwsze słowa, jakie usłyszeliśmy. I powtarzały się wielokrotnie. Warszawiacy, którzy od 16 grudnia trzymają warty przy Wiejskiej, przyjęli nas z otwartymi ramionami. I natychmiast zaproponowali ciepłą kawę, herbatę.

Cały reportaż Kai Kunickiej znajdziecie wkrótce w styczniowym numerze naszego miesięcznika.