Organy piszczałkowe miłe biskupim uszom

Pod koniec lat 60. XX wieku światło dzienne ujrzała, skomponowana przez Katarzynę Gartner a nagrana przez Czerwono-Czarnych, msza beatowa "Pan Przyjacielem moim"'.

Było to pierwsze wydawnictwo, w którym treści religijne przedstawione zostały w formie muzyki rozrywkowej. Premiera spektaklu odbyła się w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej.

Zespoły gitarowe - wtedy określane jak big-beatowe - mają to do siebie, że składają się m.in. z elektrycznych instrumentów i perkusji, zatem dźwięki również tych instrumentów wypełniały mury podwarszawskiej świątyni.

Wydawać by się mogło, że prawie pół wieku, jakie minęły od tamtego wydarzenia, pchnęło ludzkość do przodu. Nie dotyczy to, niestety, panów w sutannach. Kościół, który postępu boi się jak diabeł święconej wody, zabronił wykonywania podczas mszy piosenek o zbyt świeckim charakterze. Narzucił tym samym, na jakich instrumentach uczestnicy nabożeństwa będą mogli obwieścić światu swój muzyczny talent - nie każdy z nich bowiem odpowiada godności świątyni. Mile widziane są więc organy piszczałkowe, które - zdaniem biskupów - potęgują wzniosłość kościelnych obrzędów. Tymczasowo dopuszcza się także elektroniczne, lecz należy dążyć do budowy tych piszczałkowych.

Zakaz wstępu został nałożony natomiast na perkusję i gitarę - być może dlatego, by nie zagłuszały ulubionej melodii księży - dźwięku tacy.

Szkoda, że kościół nie jest tak konserwatywny w stosunku do rozwoju innych technologii, np. motoryzacyjnej. Księża mogliby, w myśl chrześcijańskiej tradycji, na mszę dojeżdżać na osiołku.