Co myśmy wam zrobili?!

Nie wiadomo, ile ofiar cywilnych pochłonęła wojna na Ukrainie. W ubiegłą sobotę, 14 stycznia, doszło kilkadziesiąt kolejnych w wyniku ataku rakietowego na miasto Dniepr.

Na skutek wybuchu rakiety CH-22, która trafiła w budynek mieszkalny, kilkadziesiąt osób zginęło, wiele zostało rannych. Dokładna liczba zabitych jeszcze nie jest znana bo - kiedy piszę te słowa - trwa jeszcze akcja ratunkowa.

Truizmem jest mówienie, że wojna jest zła. Jej okrucieństwo w pełni się objawia, kiedy giną Bogu ducha cywile. Kobiety, dzieci, osoby starsze nie biorące aktywnego udziału w działaniach zbrojnych.

Nie noszą mundurów, nie mają karabinów. Próbują przetrwać chaos i barbarzyństwo wojny na Ukrainie trwającej od 24 lutego ubiegłego roku. Często bez prądu, gazu, wody. W stałym zagrożeniu, że niespodziewanie, jak przysłowiowy grom z jasnego nieba, spadnie na nich rosyjska rakieta bądź bomba.

Nie można się do takiej sytuacji i takiego poziomu stresu przyzwyczaić, dlatego wielu cywilom dolega zespół stresu pourazowego. Najbardziej szkoda dzieci, które zamiast radosnego dzieciństwa muszą żyć w nieustannym zagrożeniu życia.

W niedzielnych telewizyjnych relacjach z Dniepra pokazano starszą kobietę, której syn zginął pod gruzami zniszczonego budynku. Być może już spał, albo czytał książkę lub - jak 1700 osób zamieszkałych w tej kamienicy - oglądał telewizję. bo przed 22. czasu lokalnego raczej wszyscy byli w domach.

Jej zawodzenie przeszło w skowyt, gdy opowiadała co się stało. Można było usłyszeć jedynie: "co myśmy wam zrobili ?". Oczywiście chodziło jej o Rosjan, a przede wszystkim Putina.

Stare przysłowie, znane w wielu kulturach mówi: "obyś nigdy nie przeżył własnych dzieci". Tylko matka, która je wydała na świat, jest w pełni w stanie je pojąć. Nie rozumem, ale matczynym sercem, które wtedy pęka za bólu. I ten ból, rozpacz widziałem na twarzy tej kobiety.

Ta wojna ma twarz wielu kobiet, które znalazły się w podobnej sytuacji. Bo tylko w tym budynku zginęło wiele dzieci, a ile już pochowano po atakach: na Kijów, Chersoń, Mariupol itd.

Putin, adresat tego pytania, nie zamierza na nie odpowiadać. To znaczy, na swój sposób odpowiada, wysyłając kolejne samoloty z bombami lub rozkazując ostrzeliwać cywilne obiekty. Myśli, że w ten sposób złamie ducha Ukraińców oraz zmusi ich do poddania się.

Dzieje się jednak odwrotnie, nikt o tym na Ukrainie nie myśli. Każda bomba umacnia tylko ducha walki do zwycięstwa. Bo inna opcja w ogóle w grę nie wchodzi. Czuje się bezpieczny w swoim bunkrze otoczony służalczymi doradcami.

Na razie jest bezpieczny, ale przyjdzie taki czas, że jak nazistowscy zbrodniarze sądzeni w Norymberdze, odpowie za swoje winy. A jeśli zdoła umknąć karze, to nasze, europejskie wartości, w imię których pomagamy Ukrainie, nie są warte funta kłaków.