Jak uleczyć fanatyka?

Posypały się gromy na głowę prof. Bralczyka za jego opinię, że "pies, zwierzę" zdychają. Podzielam ją i nie zamierzam jej zmieniać. Ale nie o tym ten felieton, ale o fanatyzmie tych, którzy na siłę próbują "uzdrawiać" semantyczne relacje ze zwierzętami. I nie tylko.

Czym jest fanatyzm i z czego się bierze?

Najlepszych, moim zdaniem, odpowiedzi na te pytania udzielił nieżyjący już izraelski pisarz, eseista i myśliciel w swojej książce "Jak wyleczyć fanatyka?".

Oddajmy mu zatem głos.

Uważa on, że u podłoża fanatyzmu leży chęć zmuszenia innych ludzi by się zmienili. Nie perswazją, ale przemocą fizyczną i werbalną.

Fanatyk to w gruncie rzeczy altruista.

Częściej interesuje się innymi jak sobą. Pragnie ocalić nasze dusze, umysły, ciała. Wyzwolić od 'grzechu" np. złych nawyków żywieniowych, niedowiarstwa, palenia tytoniu, czy picia alkoholu. I jest w tym cholernie bezinteresowny. Działa dla idei, którą chce innym narzucić. Jak nie po dobroci, to batem. Fanatyk bardzo nas kocha, troszczy się, rzuca się na szyję, albo do szyi. Z nożem. Nie może bowiem pozwolić, stosując to ostateczne rozwiązanie, byśmy nie zostali zbawieni. Byśmy spalili się w piekle systemu staroświeckich norm społecznych, w których chłop to chłop, a kobieta to kobieta. I "tertium non datur". Zero niebinarności.

Chce nas uchronić przez "bestialstwem" zjadania naszych "braci mniejszych" oferując nam zieloną trawę oraz "kabanosy" z soi, a na deser, szarańczę w cukrze.

Oj tak, on nas szaleńczo i bezinteresownie "kocha" i z tego afektu chce nas "urobić" na swój obraz i podobieństwo". A jak mu nie odwzajemnimy tego uczucia i nie będziemy chcieli się zmienić, to nas gotów unicestwić. Fizycznie i cywilnie.

Antidotum na tak rozumiany fanatyzm jest własny osąd: moralny, estetyczny, racjonalny. Nie dajmy się zwieść współczesnym fanatykom, różnej maści i proweniencji, którzy chcą nas "zbawić".

Postępujmy zgodnie z własnym sumieniem i rozumem. Odważnie. Olewając wszelkich "zbawicieli". To my wygramy. W ostateczności.