Henryk Stokłosa z medalem Polskiego Związku Judo

W stanie wojennym rzucił Śliwińskiego na matę, gdy ten zapytał, co z piętrem?

Nie wychylaj nosa z bryki,
Bo tu mąci Heniek dziki.
Pracodawca, skarb narodu,
Wytwórca ścieków i smrodu.
Sława jego nie przeminie.
Znają go aż w Margoninie!
Budował tam hotel nowy,
Kiedy przyszło mu do głowy,
Że trzy piętra wymuruje,
A za cztery szmal skasuje.
Stare to, komusze dzieje.
Górą szuje i złodzieje!
Nawet partia marksistowska
Zawołała: Matko Boska,
Heniek, toż to syf i kiła
I go z członka wywaliła.
A ten zaśmiał się ponuro:
Skasowałem, jestem górą.
Dam prostaczkom żarcia worek
Wnet zostanę senatorem.
Jak powiedział, tak się stało,
Jest parlamentarne ciało.
Za łyk piwa i kiełbasę
Skołował roboczą klasę.
Płaczą starce, krzyczą młodzi,
A senator smrodzi, smrodzi!
Gdy zawieje wiatr ze wschodu,
Można zrzygać się od smrodu.
Płynie strumień zafajdany:
Siarkowodór, merkaptany,
Skatol, szczyny i amoniak.
Ten dla Heńka jest, jak koniak.
I trójmetyloamina,
Co woń śledzi przypomina.
Tak już od dwudziestu lat
Zasmrodzony mamy świat.
Nie wystarczy mu, że Piła
Zapleśniała i przegniła
Za darmo, w czynie społecznym,
By być bardziej użytecznym
Podjął tytaniczny trud:
Uszczęśliwić Wałcza lud!
Zapaskudził całe miasto
Mączką kostno – śmierdzielastą.
Więdną trawy, liście białe,
Skurczone, chore i małe,
Co wielkie kiedyś, jak dłonie,
Smutno chwieją się na klonie.
A przecież zielone były,
Zanim przybył Henio miły.
Pandemonium ty, czy raj?
Biedny naród, chory kraj.

7 maja 2004

Nie bardzo, bo leman ma mordę jak dópę