Konserwatysta w konserwie

Znany jeszcze z czasów PRL-u "Paprykarz szczeciński" doczekał się pomnika. Gigantyczna puszka ryżowo-rybnego przysmaku stanęła w mieście jego powstania, czyli, oczywiście, w Szczecinie. To właśnie marynarze z tego zachodniopomorskiego miasta odkryli w afrykańskim porcie lokalną potrawę złożony z ryb, ryżu, pomidorów i ostrej przyprawy. Recepturę przenieśli wkrótce na polski rynek, gdzie nabrała typowej dla nas przaśności i swojskości i zdobyła popularność w całym kraju, stając się jednym z symboli Szczecina.

Mimo wszystko historia powstania i zaistnienia paprykarza podzieliła mieszkańców miasta. Jedni z nich twierdzą, że jego pomnik może przyciągać turystów i fanów rybnego specjału. Zupełnie nie przeszkadza im fakt, że nazywani są paprykarzami, bo kto chociaż raz w życiu go nie spróbował, niechaj pierwszy rzuci puszką. Są też tacy, których wyobraźnia dotycząca pomników ogranicza się jedynie do ich roli jako smutnych monumentów świadczących o minionych czasach.

Pewien miejscowy ksiądz, oburzony widokiem ogromnej puszki sterczącej z ziemi, stwierdził, że to piękne nadodrzańskie miasto ma z pewnością w swojej historii obywateli, którzy zasłużyli, by ich wznosić pod niebiosa dużo bardziej, niż metalowe opakowanie "kawioru dla ubogich". Tym bardziej że pod swym wieczkiem skrywa ono negatywne konotacje związane ze złym PRL-em. I doradził, że gdyby akurat prawie półmilionowy Szczecin nie miał kogo sławić, to zawsze można postawić pomnik papieża Polaka Jana Pawła II, ewentualnie innego zasłużonego sługi bożego.

Okrutny to paradoks, że konserwatysta przeciwny jest konserwie, szczególnie w świetle kolejnych co rusz dowodów na chętnie uprawiane na plebaniach jednopłciowe riki tiki tak.

Niejeden ksiądz powinien podzielić los paprykarza i wylądować w puszce.