Spotkanie z zabytkiem: Stephan Schultz

W tym roku mija 310 lat od narodzin Stephana Schultza - jednej z najwybitniejszych postaci urodzonych w Złotowie. Z tej okazji tamtejsze muzeum zapraszamy na kolejne „Spotkanie z zabytkiem”.

18 stycznia o godzinie 17:00 w Spichlerzu Złotowskim odbędzie się „Spotkanie z zabytkiem”, którego bohaterem będzie Stephan Schultz, a tradycyjnie poprowadzi je pracownik Muzeum Ziemi Złotowskiej Jerzy Jelonek.

Wiodącym motywem spotkania będzie portret-miedzioryt Stephana Schultza (1714-1776), żyjącego w XVIII wieku znanego w Europie misjonarza i badacza, którego korzenie rodzinne sięgają Złotowa. Warto zaznajomić się z jego osiągnięciami naukowymi, opisami podróży oraz interesującą historią rodziny pochodzącej ze Złotowa.

Stephan Schultz urodził się 17 lutego 1714 roku w przedrozbiorowej Polsce. Był to trudny czas w dziejach Rzeczypospolitej targanej wewnętrznymi konfliktami i wojnami. Stephan był synem starszego cechu szewców i garbarzy Erdmana Schultza i jego żony Barbary z domu Danzer. Ojciec obok profesji szewskiej zajmował się piwowarstwem oraz handlem skórą, lnem i konopiami, należał zatem do patrycjatu miasta. Schultzowie mieszkali przy ulicy Obrońców Warszawy (nazwa obecna). Matka Barbara była córką Daniela Danzera, wspaniałego rzeźbiarza przybyłego z Turyngii w czasie wojny trzydziestoletniej, który po długiej tułaczce osiedlił się w Złotowie. Talent Danzera docenił Andrzej Karol Grudziński, powierzając mu wykonanie wystroju rzeźbiarskiego ołtarzy w złotowskiej farze. Dziadek Stephana dożył 110 lat i pochowany jest w Złotowie.

Stephan Schultz, po pełnej wyrzeczeń młodości, jako ewangelik podjął studia w 1733 roku w Królewcu na wydziale teologii. Uznanie i sławę przyniosła mu działalność duszpasterska i misjonarska w Europie Azji i Afryce. Złotowianin przez dwadzieścia lat działał na misjach z ramienia Halle Institut  Judaicum w środowiskach żydowskich. Instytut założony przez orientalistę Johanna H. Callenberga  wysyłał misjonarzy do ludności żydowskiej Europy i Orientu.

Schulz w latach 1739-1756 przewędrował przez Niemcy, Danię, Szwecję, Rosję, Polskę, Węgry, Austrię, Szwajcarię, Holandię, Anglię, Włochy, Grecję, Anatolię (Azję Mniejszą), Palestynę i Egipt - znał 19 języków (!). W 1760 roku, po śmierci Callenberga, Stephan Schultz stanął na czele Instytutu i prowadził go kilkanaście lat. Pracował także jako kaznodzieja i archidiakon w kościele św. Ulryka w Halle. Zmarł tamże 13 grudnia 1776 roku.

W latach 1771-1775 opisał w pięciu tomach swoje życie i opublikował pod tytułem „Der Leitungen des Hochsten” (Przewodnictwo Najwyższego). W części pierwszej w rozdziale I zatytułowanym: „Prowadzenie się autora w swoim domu rodziców do 14 roku swego życia” opisał swoje dzieciństwo w Złotowie. Schultz jest również autorem licznych dzieł związanych z porozumieniem i zrozumieniem narodów, religii i Żydów. W ratuszu do 1945 roku znajdował się jego miedziorytowy portret autorstwa  Christiana von Mechel (1737-1817), wykonany wg obrazu Antona Graffa.