Idąc cmentarną aleją...

Ich roześmiane twarze wciąż patrzą na mnie zastygłe w ramkach zdjęć, stojących na półce pod starym zegarem.

Moja Prababcia. Kiedy przekraczałem próg jej domu, jej szorstkie, spracowane dłonie w mig rozgrzewały moje zmarznięte policzki. W tej samej chwili otulało mnie ciepło kuchennego pieca. W dzbanku grzała się ,,Inka”, wypełniając zapachem cała kuchnię. Stół w mgnieniu oka zapełniał się pysznym jedzeniem, bo od mojej Prababci nikt nie mógł wyjść głodny. Potem z małego pokoiku dochodził terkot przedwojennej maszyny do szycia. Nie było takiego wykroju, któremu moja Prababcia nie dałaby rady.

Siadaliśmy często na ławeczce przed domem, a ja w nieskończoność mogłem słuchałem Jej opowieści.

Ławka nadal stoi, ale dziś jest jakaś wystygła, nieprzytulna, zapomniana…

Mój Dziadek. Pamiętam, jak czekałem, by któregoś dnia przywitał mnie mocnym uściskiem dłoni, dając w ten sposób znak, że nie jestem już dzieckiem, lecz mężczyzną. Wcześniej, gdy dzieckiem jeszcze byłem, podczas wyjazdów na grzyby zostawiał nam w różnych miejscach lasu słodycze udając, że nie ma pojęcia skąd się tam wzięły. Nie zapomnę smaku smażonych przez niego ryb.

Krzesło i stół, przy którym Dziadek rozwiązywał krzyżówki, nadal stoją. Ale już zimne, ale już bez jego ciepła. I Jego książki wciąż stoją na półce meblościanki, niekartkowane od lat.

Żal ogromny, że Dziadek nie zdążył poznać swoich wnuków, a moich siostrzeńców, że nie dane mu było przeczytać żadnego z moich tekstów…

Kiedy odwiedzam Babcię, zwykle siedzi na tapczanie w otoczeniu gromadki swoich wiernych psów. To wzruszający widok, ale mimo to dom moich najszczęśliwszych wspomnień strasznie posmutniał wraz z odejściem Prababci i Dziadka. Wszystko niby jest takie samo, a jednak już inne. I ja też jestem już inny... Bo coraz nas mniej, jak liści na drzewach w ten przygnębiający jesienny czas.

Pójdę więc dzisiaj tą smutną aleją na spotkanie z Prababcią i Dziadkiem. Powiem im to, co zawsze - że bardzo ich kocham. Może jednak... usłyszą?