Młot na heretyków albo doktor ewangeliczny

O kim mowa? Ano o św. Antonim Padewskim, moim patronie, złotoustym kaznodziei z XII wieku. W Polsce traktowanym trochę po macoszemu jako patron rzeczy zagubionych. A to święty "pełną gębą", bo Doktor Kościoła.

Urodził się w Lizbonie, w Portugalii, pod koniec XII wieku, w majętnej rodzinie. Podobno, według legend, miał rodzeństwo.

Niecałe jego życie było wzorem do naśladowania, bo, podobnie jak wielu innych świętych, miał okres upadku.

Dziś nazwalibyśmy tę przypadłość seksoholizmem, na którą zapadł mając, uwaga!, piętnaście lat. Tyle co nastolatkowie z pierwszej klasy polskiej szkoły średniej.

Po trzech latach mu to minęło i w ramach pokuty postanowił zostać zakonnikiem.

Najpierw był to zakon kanoników regularnych.

Studiował tam: gramatykę, retorykę, teologię, nauki przyrodnicze.

Około tysiąc dwieście piętnastego roku przyjął święcenia kapłańskie.

Pod wpływem męczeńskiej śmierci pięciu mnichów franciszkańskich w Maroku został franciszkaninem, bo  również bardzo chciał nawracać Saracenów w tym kraju.

Bóg jednak miał wobec niego inne plany.

Po nieudanej wyprawie do Maroka wylądował najpierw na Sycylii. Potem w Asyżu i Monte Paolo.

Był tak znakomitym kaznodzieją, że władze zakonne wysłały go do Francji by pomógł dominikanom zwalczać herezję albigensów.

Dwoił się tam i troił (i to dosłownie), bo odnotowano w Francji kilka cudów bilokacji, czyli przebywania w dwóch miejscach jednocześnie. 

Zmarł w Padwie trzynastego czerwca tysiąc dwieście trzydziestego pierwszego roku. Stąd przydomek, Padewski.

Trzysta pięćdziesiąt dwa dni po swojej śmierci został kanonizowany. Był to najkrótszy proces kanonizacyjny w historii Kościoła Katolickiego.

Pius XII zaś, rok po zakończeniu II wojny światowej, obwołał go Doktorem Kościoła.

Patron: Lizbony, Padwy, małżeństw, podróżnych, narzeczonych, ubogich i dzieci.

No i oczywiście, rzeczy zagubionych.