Wybory, wybory i po wyborach

Wyborcze emocje opadły, partie liczą zyski i straty. Wbrew marzeniom Hołowni i Kosiniaka, że stworzą alternatywę dla duopolu KO-PiS, ten ma się dobrze.

Lewica pod rządami m.in. Czarzastego dostała w tyłek, a Konfederacja wskoczyła na podium, ale nie dlatego - jak uważają polityczni ignoranci - że dobrze rozgrywała temat sytuacji na granicy polsko-białoruskiej, ale dlatego, że jej wyraziste, antysystemowe hasła głoszone przez młodych (poza Braunem) polityków trafiały do młodego elektoratu, który kontestuje rzeczywistość bo taka jego "uroda". To wiek buntu.

Z wyników wyborów jak i całej kampanii wyborczej można wyciągnąć dwa wnioski:

Po pierwsze.

Negatywna kampania prowadzona przez KO i całą rządzącą koalicję nie przyniosła spektakularnego zwycięstwa nad przeciwnikiem i zepchnięcia go do narożnika ringu. Z Obajtka, Kamińskiego i Wąsika et consortes zrobiono męczenników, a ich "krew" stała się posiewem wiary, przynajmniej w prawicowym elektoracie.

Owszem, jest zwycięstwo, ale pyrrusowe, bo pozostałe partie Koalicji Piętnastego Października dostały ciężki łomot co zapewne wpłynie na sytuację w całej koalicji i pozycję mniejszych ugrupowań, które muszą zweryfikować swoją realną pozycję i wpływy na polskiej scenie politycznej. Zwłaszcza Hołownia, któremu widać osobista, wysoka pozycja w rankingach popularności uderzyła do głowy jak woda sodowa. Tak czy owak nie można zwiększać swojego stanu posiadania wyłącznie na obijaniu i zohydzaniu społeczeństwu przeciwnika, jak robiła to i robi KO, bo zwolenników Kaczyńskiego to i tak nie przekona, a wahający się elektorat oczekuje od KO czegoś więcej jak tylko mordobicia.

Po drugie.

Na sukces Konfederacji i trzecie miejsce na pudle, trzeba spojrzeć w kontekście wyników w całej UE. Całe szczęście skrajna prawica (EKR), do której należy m.in. PiS oraz pozostałe frakcje o tej samej proweniencji nie zdominują europarlamentu, ale odnotowały w swoich krajach wyborczy sukces jak np. Front Narodowy we Francji, AfD w Niemczech czy Partia Wolności w Austrii. Trzeba patrzeć jednak na wybory w tych państwach jako wyborczy test dla rządzących tam ekip, a nie jak na ogólnoeuropejski trend. I całe szczęście. EPL wraz z socjaldemokratami będą miały w PE trzysta dwadzieścia dwa mandaty (stan na godzinę czternastą), a pozostałe, skrajnie prawicowe frakcje po kilkadziesiąt i wątpliwe jest by się dogadały ze sobą i utworzyły jedną, wspólną.

Część Europy jest zmęczona wojną na Ukrainie, a zwłaszcza kosztami, jakie musi ponosić, "zielonym ładem", wzrostem kosztów utrzymania i te m.in czynniki wpływają na radykalizacją nastrojów poszczególnych grup społecznych. Zwłaszcza młodych i najuboższych. Ci pierwsi, ze względu na wiek, są z natury rzeczy przeciwko rządzącym elitom. Nihil novi sub sole.

Ja osobiście wolę te partie w parlamentach, niż na ulicach i nie dramatyzowałbym sukcesu Konfederacji. Zrobili dobrą kampanię, trafili w nastroje sporej części młodych Polaków, no to mają miejsce "na pudle". Zobaczymy na jak długo.

Tak więc, dziś nie obudziliśmy się w innej Europie i Polsce. Jest ta sama. Ze swymi starymi i nowymi problemami oraz bolączkami.