Kolory, kolory, kolory...

Gdy przychodzi jesień ulice polskich miast, miasteczek i wsi zapełniają się przechodniami ubranymi na szaroburo. Nie dosyć, że ciemno, zimno, deszczowo, to ten depresyjny nastój pogłębiają, wtórujące im barwy kurtek i płaszczy. Skąd taka moda na przygnębiającą jednolitą smutasowość? 

Trudno na pytanie w leadzie jednoznacznie odpowiedzieć. Powodów takiego stylu jest zapewne kilka. Wymienię kilka, zaznaczając, że jest to moja osobista opinia.

Narodowy charakter

Już wielu znajomych z zagranicy zwróciło mi uwagę na to, że jesteśmy narodem ponuraków i smutasów. Dopiero przy bliższym poznaniu otwieramy się i pokazujemy inną, bardziej radosną część naszej osobowości. Rzadko się uśmiechamy do nieznajomych. Ot tak, bez powodu. By wnieść odrobinę dobra w niełatwe przecież życie.

Często, bez powodu, np. w kolejce do kasy w sklepie, stojąc w korkach w aucie, zachowujemy się grubiańsko, chamsko wręcz. Niejeden "intelygent" grabiami czesany potrafi rzucić taką "wiąchę", że robi się słabo. I wtedy z butów wychodzi wielki snop słomy, maskowany eleganckim ubiorem i dobrą wodą toaletową.

Jest w nas jakaś sprzeczność, bo przecież chcemy i potrafimy pomagać ludziom skrzywdzonym przez los.

Brakuje nam jednak empatii i odrobiny luzu by niemiłą uwagę puścić mimo uszu. Zareagować żartem bądź uśmiechem.

Stąd może się bierze chęć otulania się jesienią i zimą w specyficzne "barwy ochronne". Czarne, granatowe, szare. Nijakie. Sprawiające, że jesteśmy w jeszcze bardziej depresyjnych nastrojach i tylko czekamy na pretekst by dać komuś w mordę.

Skromna podaż odzieży wierzchniej w sklepach.

Kiedy chcę kupić kurtkę w jakimś żywym, jasnym kolorze (bo takie lubię), robię zakupy za granicą. Jak ostatnio w Linzu, w Austrii (na zdjęciu). W polskich sklepach dominują barwy pogrzebowe: czarne, granatowe, ciemno szare. Czasami się przebije jakaś zgniła zieleń lub ciemny brąz.

Być może ich właściciele wiedzą jakie kolory wybierają Polacy i do ich gustów, stylu się dostosowują w myśl powiedzenia - "klient nasz pan".

Pointa

Zdaję sobie sprawę, że żywy kolor nie zmieni naszego narodowego charakteru, ale może na widok ludzi odzianych w różne barwy zrobi się nam choć na chwilę trochę radośniej.