Senior nomads

Jeszcze niedawno pokutował w Polsce stereotyp seniora, który tylko narzeka, pracuje na działce, opiekuje się wnukami, a w wolnych chwilach biega po lekarzach. Dziś wielu z nich podróżuje po całym świecie. Nie boją się trudów, wyzwań, zmian stref czasowych, jedzenia, kultury.

Na ogół za granicę latamy po sezonie.

Bo taniej, chłodniej i mniej turystów walczących o leżaki przy basenie, wolne miejsca w knajpach. Niekiedy, zwłaszcza na all inclusive, upijających się do nieprzytomności z wiadomym skutek.

Obserwujemy wtedy, na lotniskach i w samolotach oraz hotelach, dwie grupy ludzi: młodych rodziców z bardzo małymi dziećmi i seniorów.

Ta ostatnia zdecydowanie przeważa.

Ostatnio, na Kos, widziałem 90-letnią Niemkę, którą opiekował się nie mniej wiekowy mąż.

Ona z balkonikiem. On o lasce.

Tworzyli piękną parę, zaprzeczającą stereotypowi, że na stare lata zostają tylko działka, wnuki, różaniec i lekarz.

Trochę może późno, ale zrozumieliśmy, że wiek nie może ograniczać aktywności. Oczywiście na własną miarę.

Nie musimy, choć i to się zdarza, wchodzić na Kilimandżaro czy przepływać Atlantyku, wystarczy, że chce nam się ruszyć tyłek z kanapy.

Pobiegać, pójść na basen czy siłownię, na rower.

Byle nie zgnuśnieć.

Ba, niektórzy nawet na takich wakacjach romansują. Bo nareszcie jest to bezpieczne, a jak podnosi poziom endorfin.

I tak powinno być, bo wiek to nie wyrok.

Zresztą dziś 70-latek jest na poziomie niegdysiejszego sześćdziesięciolatka.

Jest zdrowszy, aktywniejszy i bardziej otwarty na świat, co jest m.in. zasługą tego, że jesteśmy w UE.

Owszem, nazywają nas boomerami, często w negatywnym kontekście, bo nie akceptujemy moralnego "róbta co chceta".

Mamy do tego prawo.

I to jest nasze przesłanie dla następnych pokoleń, by nie zmieniać wartości jak rękawiczek.

I wiecie co?

Boomer, senior nomads - to brzmi dumnie.