Klęska wielkiej wody

Co kilkanaście lat dotyka nas wielka woda. W 1997 roku bierność rządu i wypowiedź premiera Cimoszewicza o ubezpieczeniach przyczyniła się do porażki koalicji SLD-PSL. W 2010 roku powódź w rejonie Wisły niemal pogrzebała szansę Bronisława Komorowskiego, który pięć lat później pogrzebał się sam.

10 września br. unijny system Copernicus alarmował o nadchodzącym katastrofalnym niżu. Wszystkie media o tym trąbiły. A jednak premier Tusk postanowił pójść pod prąd. Uspokajał wszystkich, demobilizując mieszkańców zagrożonych terenów i służby. Nasi strażacy powinni tam być dwa dni przed potencjalnym zagrożeniem. Prewencyjnie. Zgodnie z dyspozycjami, dotarli dwa dni po.

Na rozliczenia przyjdzie czas. Dziś musimy skupić się na odbudowie. Bruksela łaskawie pozwala przesuwać wcześniej przyznane środki, ale nie daje nic z funduszu solidarnościowego. Powodziowym pełnomocnikiem zostaje Marcin Kierwiński, dotychczas człowiek premiera Tuska od, nomen omen, mokrej roboty. Wierny, słaby zarządca bez empatii.

W obliczu klęski musimy być razem. Czas pokaże czy nam się uda. I czy wyciągniemy wnioski na przyszłość.