Hanami, czyli kiedy kwitną wiśnie

Niech kandydaci na prezydenta za łby się wodzą, ja wolę podziwiać w moim ogrodzie kwitnące wiśnie odmiany Kiku Shidare Zakur. Nie muszę jechać do Japonii, gdzie od marca do maja kwitnie turystka związana z tym dla nich ważnym wydarzeniem.

Moje wiśnie mają już dobre dwadzieścia lat. Gdy je kupowaliśmy były małymi sadzonkami. Niespełna metr wysokości.

Dziś mają około trzech metrów i obwód korony jakieś cztery metry.

To odmiana szczepiona na pniu, więc każdego roku - w styczniu, lutym - trzeba obcinać tzw. dziczki oraz odrobinę formować koronę. Nie za bardzo, by nie stracić efektu "kaskady wiśniowych kwiatów".

W Japonii rośnie taka, która ma około tysiąca lat i w porze kwitnienia przypomina różowy wodospad.

Moje, jeśli się uprę, też. Zwłaszcza ta posadzona w kącie ogrodu.

Przed domem, przy furtce, rośnie jeszcze jedna wiśnia. Odmiany "amanogawa" kwitnąca na biało.

Jesteśmy z żoną szczęśliwi, że możemy je każdego ranka podziwiać, zaraz po wstaniu z łóżka.

Wystarczy, że wyjdziemy na taras.

To tylko jedna z zalet posiadania własnego domu na wsi, gdy można oczyma i każdą porą w skórze chłonąć budzącą się do życia naturę.

Słuchać treli kosów, zięb, gołębi.

Klangoru żurawi z pobliskiej Puszczy Kampinoskiej.

I piania kogutów, które - gdy tylko zrobiło się cieplej - ruszyły w miłosne tany.

Pogadać z sąsiadem przez płot.

I niespiesznie obejść dom wokół, rozkoszując się czerwienią i bielą tulipanów, delikatnym różem magnolii, purpurą rododendronów i błękitem niezapominajek, które mówią, że życie jest piękne.

Nie zamieniłbym tego miejsca i tych chwil na żadne inne.