Koźlina rulez

Uwielbiam to mięso. Jest chude, lekkostrawne i pyszne. Gdy tylko jestem na Bliskim Wschodzie lub Bałkanach, objadam się nim po uszy. Pieczona, duszona, z grilla. Wsuwam w każdej postaci.

Najlepsza jaką dotąd jadłem, to na greckiej wyspie Nisiros. W małej tawernie, blisko morza.

Zanim jednak do niej dotarłem, zjadłem kwiaty cukinii w swego rodzaju "pączkach" usmażonych na złocisty kolor.

Nadzieniem była właśnie cukinia z serem feta.

Skórka tego "pączka" była chrupiąca, a farsz lekko półsłodki z wyczuwalną nutą sera feta, miodu i dzikiego tymianku, który rośnie na wyspie gdzie popadanie.

A potem na stół wjechała ona.

Królowa mięs. Duszona w pomidorach i ziołach koźlina.

Cały, dorodny goleń pokrojony na mniejsze kawałki.

Z gęstego sosu mrugały do mnie ciemne oczy oliwek Kalamata, a nos mile łechtał zapach mięsa i ziół.

Mięso rozpływało się w ustach!

Jadłem oczywiście palcami, obierając z kości małe kawałeczki mięsa, które po zanurzeniu w sosie wrzucałem do ust w tempie sprintera.

Jak powiedział właściciel tawerny, koźlina pochodzi z jego gospodarstwa.

Kozy żywią się tylko trawą ziołami, na wolnym wybiegu. A dokładnie, łażą gdzie chcą.

Tu skubną odrobinę wonnej trawy, tam kawałek gałązki.

Dlatego ich mięso jest tak delikatne i aromatyczne.

Gospodarz zapraszał nas na koźlinę z rusztu. Pieczoną w całości.

Ale to może za rok, jak Bóg da.

Wiem, że większość Polaków jest konserwatywna i z czerwonych mięs najchętniej jada tylko wieprzowinę. Choć ta z hiper i supermarketów to wyrób przemysłowy, od świń karmionych na potęgę antybiotykami i soją.

Dlatego jest tak tania i z tą, z małych gospodarstw, niewiele w smaku ma wspólnego. Zwłaszcza jeśli świnki są rasy puławskiej.

Ale, może, pokonując przyzwyczajenia żywieniowe, znajdą się odważni, którzy się skuszą w czasie pobytu na Bliskim Wschodzie lub Bałkanach, także w Azji, na małe co nieco, z koźliny.

Polecam.