Mąż stanu czy żona stanu?

Wraz z nową koalicją rządową nastąpił wysyp feminatywów, czyli żeńskich form gramatycznych nazw zawodów i funkcji.

W kilku przypadkach nie mamy więc już pani minister, lecz jest ministerka, a żeby było bardziej dostojnie - jest ministra. Do studia nie przychodzi już gość płci żeńskiej, lecz gościni. Albo przychodzi magistra, a nie pani magister.

Zatem, idąc tym tokiem myślenia dalej, gdyby kobieta została znów premierem, to byłaby premierką, a w wersji dostojnej premierą? Czy zamiast męża stanu byłaby żoną stanu? Jak przedstawić urzędniczkę państwową, która jest sekretarzem stanu? Sekretarka stanu? Sekretara? A komisarz - komisarka, komisara?

Jak - zostawiając już na boku politykę - nazwać kobietę prowadząca auto? Kierowczynią? Chirurga - chirurżką? Pilota - pilotką?

Sporo tych słownych dziwolągów brzmi śmiesznie, nierzadko głupkowato, a z racji pełnionych funkcji naraża te osoby na śmieszność.

Poza tym warto przypomnieć, że kilka pań z obecnego rządu składało przysięgę jako konstytucyjny minister, a nie ministerka czy ministra.

Czy aby to ślubowanie jest więc ważne?