Marina Beach nad Zatoką Bengalską

Marina Beach, druga na świecie, pod względem długości plaża miejska w Ćennai (sześć kilometrów) nad Zatoką Bengalską do wieczora świeci pustkami. Wieczorami zaś zamienia się w gigantyczny piknik, na który miejscowi ściągają całymi rodzinami, by w chłodzie wieczornej bryzy odpocząć po upalnym dniu i popatrzeć na zachód słońca. Porozmawiać ze znajomymi. Poza dziećmi, nikt się nie kąpie.

Kąpiel ma dla Indusów (nie hindusów, gdyż ten termin oznacza wyznanie, nie obywatelstwo) znaczenie rytualne. Oczyszczające z grzechów. Zwłaszcza w świętych rzekach, takich jaki np. Ganges, lub w morzu.

Dla przyjemności, by się ochłodzić, kąpią się jedynie turyści, ale i to nie wszędzie.

Najpopularniejsze są plaże w Kovallam, w Kerali, będące niegdyś Mekką hippisów z całego świata, a dziś turystów z Rosji.

Marina Beach, na którą uciekaliśmy wieczorami z hałaśliwego i brudnego miejskiego molocha, poza relaksem dla duszy i ochłodą dla ciała, oferuje w gruncie rzeczy, to samo co madraskie ulice.

Tłok, zgiełk, woń smażonych ryb i "sundalu", prażonej ciecierzycy z przyprawami, którą miejscowi pochłaniają w monstrualnych ilościach.

Jest tania, a przy tym smaczna i syta, bo niewielu miejscowych stać na świeże soki z arbuzów, pomarańcz, ananasów, jabłek.

Dla nas to był wydatek rzędu dwóch dolarów, za dwa duże kubki. Tyle co nic.

Dla wielu z nich, to dniówka, za którą muszą wykarmić rodzinę.

Stojąc tyłem do ekskluzywnych hoteli stojących zaraz przy plaży widzi się różnobarwny tłum, kobiet, mężczyzn i dzieci.

Najczęściej z niższych klas lub dolnej klasy średniej, której w żaden sposób nie można odnosić do polskich realiów.

Ci z luksusowych hoteli mają do dyspozycji komfortowe baseny z obsługą ubraną w tzw. stój indyjski lub białe smokingi.

Tych pierwszych i tych drugich dzieli raptem, fizycznie, parę metrów ulicy i przepaść majątkowa.

Za cenę lunchu dla jednej osoby w takim hotelu ten z plaży mógłby żyć miesiąc.

Ale tłum z plaży nie zazdrości tym z hoteli.

Ba, podziwia ich i chciałby zająć ich miejsce.

Jeśli nie w tym, to w kolejnym życiu.

Chrupiąc sundal z papierowej torebki (z gazety) często obserwowałem chłopaka z koniem, który za pięćdziesiąt rupii oferował dziesięciominutowe przejażdżki.

Czasami jakaś rodzina, która chciała sprawić frajdę synowi, sadzała go na końskim grzbiecie.

Maluch, zachęcany przez całą rodzinę, wyprostowywał się dumnie. Jak niegdyś maharadźa na słoniu.

A cała rodzinka biła brawo i cieszyła się radością malca.

I tym, że stać ją było na taką rozrywkę.